The Stranger

ရ ရထားၾကီးေပ်ာ္ေပ်ာ္စီးျဖစ္ေသာ ရက္တစ္ရက္ျဖစ္ပါတယ္။ ရထားျပတင္းကေန တိုး၀င္လာတဲ့ စပါးနံ႔သင္းေသာ ေလႏုေအးေတြကို ခပ္၀၀ တစ္ခ်က္ရွဴရႈိက္လိုက္ကာ သက္ျပင္းခ်မိရရင္း က်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္ ျပန္လည္လြတ္လပ္ခြင့္ေပးဖို႕ ရထားစီးခရီးသည္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ အျမန္ရထားတစ္စင္းေပၚမွ အထက္တန္းတြဲပါ အကန္႕ျမင့္ျမင့္ကာထားေသာ ထိုင္ခံုတစ္ခုေပၚ ေရာက္ရွိေနတယ္ဆိုပါေတာ့။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုအေပၚကိုေျမွာက္ ခါးေၾကာဆန္႕လိုက္ရင္း Beat Headphones ေလးကို နားေပၚတင္လိုက္ပါတယ္။ ျမိဳ႕ၾကီးႏွစ္ျမိဳ႕ၾကား ခရီးစဥ္အတြင္း ေျမာပါမသြားေအာင္ လက္ကိုင္ဖုန္းကို alarm တစ္ခု ေသခ်ာခ်ိန္လိုက္ေသးတာေပါ့။ လိုက္ပါမယ့္ ခရီးသည္ေတြ ရထား ေပၚမွာေနရာယူေပးဖို႕ ေနာက္ဆံုးသတိေပးေခၚဆိုသံကို သတိျပဳမိရျပီးေနာက္ conductor ရဲ႕ ခရာမႈတ္သံကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။ နားၾကပ္ကတစ္ဆင့္ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ဂီတသံဟာ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေပၚ အလႊာတစ္ခုလို ဖံုးအုပ္သြားျပီး စိတ္ညစ္ညဴူးေနတာေတြ အကုန္ ဖယ္ခြာသြားသလိုပါပဲ။ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို ထိုင္ခံုလက္ရန္း မွာ တေတာက္ေတာက္ စည္းခ်က္လိုက္ရင္း ဂီတမွာေမ်ာပါ မိပါတယ္။ အခုျပီးခဲ့တဲ့ရက္သတၱပါတ္ဟာ အေတာ္အလုပ္မ်ားတဲ့ အပါတ္ျဖစ္ ခဲ့တာပါ။ အလုပ္အတြက္ ဇြဲနပဲၾကီးျပီး ေကာင္းေကာင္း ေတာင္ မအိပ္ခဲ့ရ မနားျဖစ္ခဲ့ရပါဘူး။ က်ေနာ္လိုက္ပါစီးနင္းတဲ့ ရထားတြဲတံခါးဆြဲပိတ္သံဖြင့္သံမၾကားရခင္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္သြား ခဲ့ပါတယ္။ လူကလည္း မႏိုးတစ္၀က္ ႏိုးတစ္၀က္၊ ေခါင္းေပၚက Beats Headphones ကလည္း နားရြက္ေပၚကေန ေလွ်ာက်ေန၊ ျပီးေတာ့ ခပ္ေအးေအး Tracy Chapman ရဲ႕ သီခ်င္းသံကလည္း တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ္ထိုင္ ေနရာခံု ကိုလာေနျပီပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီအတြဲမွာ ခံုလြတ္ဆိုလို႕ က်ေနာ့္ထိုင္တဲ့ခံုနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာပဲရွိေတာ့တာကိုး။ ၀ိုး… သူ အရပ္ေတာ္ေတာ္ျမင့္တာပဲဗ်….၆ေပ၃လက္မေလာက္ေတာ့ရွိမယ္။ ခ်ဳပ္ရိုးခ်ဳပ္သားအေတာ္ေကာင္းတဲ့၀တ္စံုကို ၾကီးထြားလွတဲ့ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္မွန္ကန္စြာ၀တ္ဆင္ထားတာပါ။ ထိုင္ခံုမွာအသာထိုင္လိုက္ရင္း ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကို ေနရာခ်ပါေရာ။ သူ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိတဲ့ခဏမွာေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတာေတြအေ၀းကိုထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ အညိဳႏုေရာင္ဆံပင္၊ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မ်က္နက္၀န္း၊ ျပီးေတာ့ ခိုင္မာတဲ့ပါးရိုးေတြရဲ႕အထက္မွာ လက္ေတာက္ေနေသာ မ်က္မွန္တစ္လက္ကပါေသးတယ္။ က်ေနာ္စိုက္ၾကည့္ေန တာကို သူမိသြားတဲ့ခဏ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္အၾကည့္ျခင္းဆံုကာဆြံ႕အေနမိပါရဲ႕။ က်ေနာ္ သူ႕မ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနရာ ကေန ဖယ္ခြာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္မွအၾကည့္မလႊဲမိပါ။ ဒီလူေတာ့ က်ေနာ္ဘာစကားမွမေျပာခင္မွာပဲ ဘာေတြးေနတယ္ ဘာစဥ္းစား ေနတယ္ဆိုတာ မ်က္၀န္းမ်ားကတစ္ဆင့္သူသိသြားႏိုင္တယ္။ သူ က်ေနာ့္ကိုစိတ္မ်ားဆိုးသြားလား မသိ။God, အဲ့သလိုမဟုတ္ပါေစနဲ႕လို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္မ်က္လႊာခ်မိရာကေနျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ ေနတဲ့အၾကည့္မလႊဲေသးတာေတြ႕ရ ပါတယ္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ စိုက္ၾကည့္ေနျပီးေနာက္မွာေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ဟာ အျပံဳးတစ္ခုအသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြနဲ႕ တို႕ထိခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္မွာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြေပၚလာသလို ျဖဴေဖြးေသာ သြားစြယ္တန္းေတြက လက္ကနဲ ပါပဲ။ “မဂၤလာပါ” သူ႕ႏႈတ္ဆက္သံမွာ က်ေနာ္သတိလစ္သလိုေမ်ာေနမိတယ္။ ကိုလူေခ်ာၾကီး ငါ့ကိုဘာေၾကာင့္စကားစေျပာလာပါလိမ့္။ “မဂၤလာပါ” က်ေနာ္ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ေလသံနဲ႔တုန္႕ျပန္လိုက္တယ္။ သူ႕အျပံဳးေတြဟာ ပိုမိုအသက္၀င္လာျပီးေနာက္ က်ေနာ့္ကိုသူ ဆက္ျပီးစူးစိုက္ ၾကည့္ေနပါေရာ။ က်ေနာ္ ဟိုသည္ေနရာအႏွံ႔ၾကည့္ဖို႕ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ျပတင္းေပါက္နဲ႕အနီးကပ္ခံုမွာထိုင္ေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာေၾကာင့္ အဲဒါကိုပဲစၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ၾကည့္စရာထူးထူးေထြေထြမွ မရွိတာပဲေလ စပါးပင္ေတြ ဒါမွမဟုတ္ အျခားအပင္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြရယ္ တိမ္ထူထူေကာင္းကင္ျပာတစ္ခုရယ္ပဲရွိတာမဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြဟာ သူ႕ ဆီကိုပဲ ျပန္ေရာက္ပါေရာ။ အေပၚက၀တ္ထားေသာ ဂ်က္ကက္အက်ီကိုသူခၽြတ္လိုက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ ရွပ္အက်ီနဲ႕အတူ ေတာင့္တင္း ေသာ က်စ္လစ္ေသာ သူ႕ကိုယ္လံုးက အထင္းသားေပၚလာပါတယ္။ တကယ္ဆို ၾကည့္မိတဲ့မ်က္၀န္းေတြကို ခဏမွိတ္ပိတ္ျပီး ေရွာင္ရွား လိုက္သင့္တာပါ။ “ ေဘာ္ဒါက ဘယ္ကလာတာလဲဗ်” သူက ေမးလာတယ္။ က်ေနာ္ေမွးထားတဲ့မ်က္လံုးကိုဖြင့္ သူ႕ကိုေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါရဲ႕။ ခပ္ျပည့္ျပည့္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ား၊ ေတာင့္တင္းက်စ္လစ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ ေခ်ာေမြ႕ျဖဴစင္ေသာ သူ႕အသားအေရမ်ားက က်ေနာ့္ကို ညိွဳ႕ယူဖမ္းစားေနပါတယ္။ “ရန္ကုန္” က်ေနာ္ အသံမယိုင္ေအာင္ထိန္းျပီးျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သူ႕အျပံဳးကပိုပိုၾကီးလာသလိုပဲ ပါးခ်ိဳင့္ကထင္းကနဲေပါ့။ “တကယ္လားဗ်? အကိုက အဲ့ျမိဳ႕ကိုအရမ္းသေဘာက်တာ။ ျမိဳင္မဟာကို ပထမဆံုးအၾကိမ္သြားတာလား ေဘာ္ဒါက?” သူကေမးပါတယ္။ “မဟုတ္ဘူးဗ်….က်ေနာ္ ထင္းရွဴးျမိဳင္ကို ပထမဆံုးအၾကိမ္သြားတဲ့ခရီးပါ၊ က်ေနာ့္အဖြားက ထင္းရွဴးျမိဳင္နားက ျမိဳ႕ကေလးမွာေနတာေလ၊ သူနဲ႕ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္မွာ ေတြ႕ဖို႕စီစဥ္ထားတာ ေစာေသးတယ္ထင္လို႕ သြားမေတြ႕ခင္ ထင္းရွဴးျမိဳင္ရဲ႕အနီးအနားဟိုသည္ ေလ့လာဖို႔ ၾကိဳးစားမလို႔” သူ ေခါင္းျငိမ့္ျပျပီး ၾကားတဲ့အေၾကာင္းတုန္႔ျပန္ပါတယ္။ “လံုခမ္းမွာ ကိုယ့္ အိမ္နဲ႕ျခံရွိတယ္ကြ၊ လူသံဆူညံတဲ့ျမိဳ႕ျပန႔ဲေ၀းရာေရွာင္ျပီး အနားယူဖို႕ေကာင္းတဲ့ေနရာေလးေပါ့” ဘယ္သိမလဲ သူ႕ျခံကို။ ဒါေပမဲ့ အသက္မပါတပါ အျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးျပ ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ သူ ျပတင္းေပါက္ဘက္ျပန္လွည့္ သြားျပီး အျပင္ကိုေငးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္သူ႕ကိုယ္ခႏၶာအႏွံ႔ငမ္းမိတာမွာ အသက္ရွဴရပ္မိမတတ္ျဖစ္ေရာ။ က်ေနာ့္မွာ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာ ၾကည့္ ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ရင္ခုန္သံေတြ ျမင္းကဆုန္ေပါက္သလိုျဖစ္ေအာင္ ဒီငနဲၾကီး လုပ္သေလာက္ မျပဳမူႏိုင္ၾကပါဘူး။ သူ က်ေနာ့္ဘက္ျပန္လွည့္လာေသာအခ်ိန္မွာေတာ့ ကို႕ရိုးကားယားမႏိုင္ေအာင္ ေရွာင္ရွားရင္း သူ႕အေၾကာင္းေတြကိုသိဖို႕ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ လိုက္ပါတယ္။ လတ္တေလာ ၾကားရျမင္ရေသာ ပညာေရး လူမႈေရး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကိစၥေတြလိုမ်ိဳး အေၾကာင္းအရာေတြ ေပါ့။ သူက တကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕လြန္တက္ခဲ့ျပီး လတ္တေလာေတာ့ ျမိဳ႕အႏွံ႔ကုန္သည္လုပ္ေနတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ သူ႕အေဖရဲ႕ ပုဂၢလိကအတိုင္ပင္ခံဥပေဒအက်ိဳးေဆာင္ကုမၸဏီကိုလက္လႊဲမယူဘဲ သူ႕လုပ္ခ်င္တဲ့လုပ္ငန္းေတြကို စိတ္လို လက္ရလုပ္ေနသူ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း စပ္စုသမွ်သိရပါရဲ႕။ စကားစျမည္ေျပာတာကို သူ႕အျပံဳးတစ္ခ်က္အေပၚမွာရပ္လိုက္ပါတယ္ သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သတင္းအစံု ကိုေျပာျပဖို႕ တြန္းအားေပးသလိုမလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္မိတယ္ေလ။ “အကို႕နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲဗ်?” က်ေနာ္ အသာေမးလိုက္တယ္။ ဆြဲေဆာင္မႈျပင္းတဲ့ အျပံဳးတစ္ခုေပးတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ဒိန္းကနဲေဆာင့္ခုန္သလို လႈပ္ရွားသြားရကာ ခပ္ၾကပ္ၾကပ္၀တ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲက ညီေလးကလည္း အသာမတ္သြားပါတယ္။ “လင္းေမာင္” နာမည္ကသူနဲ႕လိုက္ဖက္ပါတယ္။ က်ေနာ္သူ႕နာမည္ကို တိုင္းရင္းသားသံခပ္၀ဲ၀ဲျဖင့္ ခပ္ဖြဖြေရရြတ္မိေတာ့ သူ သေဘာတက်ရယ္ပါေရာ။ “ေဘာ္ဒါ့နာမည္ကေရာဗ်?” “ေဇယ်ာဦး….” သူကေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္ကို ျပန္ေရရြတ္တာမ်ိဳးမလုပ္ပါဘူး။ ေခါင္းကိုအသာျငိမ့္….ခပ္ေဖာ့ေဖာ့အျပံဳးဆင္ျမန္းကာ ျပတင္းအျပင္ ဘက္ကို အၾကည့္ေရႊ႕ျပန္တယ္။ မီးခိုေရာင္သန္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးက တိမ္ေတာင္ထုမရွိ ရွင္းလင္းေနတာပါပဲ။ ကြင္းျပင္က်ယ္ ရႈခင္းၾကီးက တကယ့္ကို ေျပာင္းလဲစျပဳလာပါျပီ။ လံုခမ္းေဒသဟာ ပို႕စကဒ္ထဲကလို ပန္းေတြျပည့္ေနတဲ့ေတာင္ကုန္းၾကီးေတြ ျပီးေတာ့ စပ်စ္ျခံေတြနဲ႔ ျခံက်ယ္ၾကီးမ်ားနဲ႔ျပည့္ေနလိမ့္မယ္လို က်ေနာ္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ သူ႕ႏႈတ္ဖ်ားက “အရမ္းလွတယ္ေနာ္… ဟုတ္တယ္ဟုတ္”လို႔ ေျပာသံၾကားရတဲ့အထိပါ။ “ဟုတ္တယ္…အကို႔ေဘာ္ဒီက တကယ္လွတယ္” က်ေနာ့္ပါးစပ္က တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုထြက္သြားတယ္။ ျပီးမွ အမွား တစ္ခုလုပ္မိသြားတာ သတိျပဳမိရျပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာရွက္ေသြးျဖန္းနီရဲလာတာကို ကိုယ့္ဖာသာျပန္ခံစားရေလာက္တဲ့အထိျဖစ္သြား ရပါတယ္။ ျပႆနာပဲ….သူမၾကားေလာက္ပါဘူး။ မဟုတ္ဘူး သူ ေကာင္းေကာင္းကိုၾကားသြားတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ မခ်ိဳမခ်ဥ္အျပံဳးတစ္ခ်က္ ေပၚလာေပါ့။ “ကို ဆိုလိုတာက ရႈခင္းေတြကိုေျပာတာ….ဒါေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးပါ။ ေဘာ္ဒါလဲ မိုက္ပါတယ္” က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးေၾကာင့္ နီလြန္းလို႔ ေလာင္ကၽြမ္းေတာ့မလားမသိဘူး။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေပါင္ခြဆံုက ညီဘြားကလည္း အလိုက္ မသိ ေခါင္းေထာင္ထေနတာမ်ား ေဘာင္းဘီကိုေဖာက္ထြက္ေတာ့မလားဘဲ။ ဒီဘဲၾကီးက တကယ္ hot တယ္ဗ်ာ ၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္း လိုလို အကဲခတ္ဖို႕ခဲယဥ္းတဲ့ဟန္ပန္နဲ႕ေလ။ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ရထားအတူစီးလာေပမဲ့ သူ႕လိင္စိတ္ခံစားမႈနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ဘယ္လို ေတာ့ျဖစ္ေလာက္တယ္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးဆိုတာ က်ေနာ္ဘယ္လိုမွေတြးမရပါဘူး။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကိုလည္း ဟိုေရႊ႕သည္ေရႊ႕ ညင္ညင္ သာသာလုပ္သလို သူ႕မဟာနဖူးကလည္း ဘာအေတြး၀င္မႈေၾကာင့္လည္းမသိ တြန္႔ေခါက္လာပါတယ္။ ‘သူ႕မ်က္ခံုးေတြက တကယ္သန္ တာပဲ ေကာင္းလိုက္တာ’ လို႔ အေတြးေရယဥ္ေၾကာေျမာမိတဲ့က်ေနာ့္အေတြးရထားကို သူ႕အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႕ရပ္တန္႔ေစလိုက္ေရာ။ သူ …သူ က်ေနာ့္အေတြးေတြကို ဘယ္လိုမ်ား ဖတ္ရႈ သိျမင္ေနပါလိမ့္ေနာ္။ “ဒါဆို အဖြားနဲ႕မေတြ႕ခင္ ေနရာေကာင္းတစ္ခုခုမွာ ေနရမွာေပါ့ ေဇယ်ာ၊ ဟုတ္လား?” သူက ရုတ္တရက္ဆိုသလိုေမးပါတယ္။ “ရွာေတြ႕မယ့္ ဟိုတယ္တစ္ခုခုမွာ တည္းရမွာေပါ့ဗ်ာ” “အဲ့ဟိုတယ္က ေကာင္းေရာေကာင္းပါ့မလား” “ေကာင္းတယ္လို႕ေတာ့ ထင္တာပါပဲ။ Three Star အဆင့္ဟိုတယ္တစ္လံုးျဖစ္မွာပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္က်ေနာ္က ေနရထိုင္ရတာ သပ္ရပ္ျပီး လံုျခံဳစိတ္ခ်ရရင္ျပီးတာပါပဲ ဇိမ္ခံဖို႕အတြက္ ပိုက္ဆံအပိုကုန္တာသိပ္မၾကိဳက္ဘူးဗ်။ ေကာင္းေကာင္းအနားယူ အိပ္စက္လို႔ ရမယ့္ေနရာတစ္ခုဆို ရင္ရျပီ” “ကိုယ္ အဲ့ဒီေနရာကို ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ” ဒါ ေမးခြန္းတစ္ခုမဟုတ္ခဲ့ ထုတ္ျပန္ခ်က္တစ္ရပ္လိုသာျဖစ္ေနပါတယ္။ အလိုက္မသိ ေပါင္ၾကားကညီဘြားက တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ေတာင့္တင္းေနေသးတာ တစ္ဒုကၡ။ “ဒီ၀န္းက်င္Taxi Driver ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဒသခံေတြမ်ားတယ္ဗ်။ သူတို႕ေတြက ေဒသခံမဟုတ္ရင္ ရိတ္တတ္တယ္” သူ ကားသမားအခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအေတြး၀င္လာပံုဟန္တူရဲ႕ နဖူးေၾကာေတြထလာတဲ့အထိပဲ။ အင္း….လင္းေမာင္ကို ယံုၾကည္ျပီးေတာ့ ကားတစ္စင္းထဲအတူစီးသြားသင့္ပါ့မလား? က်ေနာ့္ႏႈတ္ဖ်ားကေန ခပ္ျမန္ျမန္မဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းေႏွးျပီးမွ အေျဖတစ္ခု ထြက္လာ ျပန္ေတာ့ သူ က်ေနာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ စူးစမ္းၾကည့္ၾကည့္တယ္။ “ဟုတ္….က်ေနာ္လိုက္ခဲ့မယ္ေလ” က်ေနာ့္ႏႈတ္ဖ်ားကေနလႊတ္ကနဲေျဖလိုက္တာပါ။ သူ အားရပါးရျပံဳးလိုက္တာေၾကာင့္ သူ႕ပါးျပင္ ႏွစ္ဖက္ ကေန ႏွစ္လိုဖြယ္ ပါးခ်ိဳင့္မ်ားကထင္းကနဲေပၚလာျပန္တယ္။ ရထားၾကီးဟာ တေျဖးေျဖးအရွိန္ေလ်ာ့လာျပီးေနာက္ ဘူတာရံု လည္းေရာက္ေရာ တုန္႔ကနဲရပ္တယ္ေလ။ ရုတ္တရက္ အရွိန္ေလ်ာ့လိုက္သလိုျဖစ္တာေၾကာင့္ လင္းေမာင္ရဲ႕ အိတ္ဟာ သူ႕ေခါင္းေပၚ ရွိတန္းကေန ေလ်ာက်လာကာ က်ေနာ့္ရင္အုပ္ေပၚကို ပစ္ထည့္လိုက္သလိုျဖစ္သြားေရာ။ “Ooof” ကၽြတ္….ဒီညေနခင္းမွာရတဲ့ အတြင္းေၾကဒဏ္ရာရမ်ားျဖစ္သြားမလားဘဲ။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို လင္းေမာင္က ထရပ္လိုက္ကာ က်ေနာ့္အေပၚပိက်ေနတဲ့ အ၀တ္အိတ္ကိုဖယ္ရွားေပးပါတယ္။ “Shit!! ေဘာ္ဒါ အဆင္ေျပရဲ႕လား? ကိုယ့္အ၀တ္အိတ္ကို အတြင္းထဲေသခ်ာထိုးထည့္ထားသင့္တာ၊ အရင္ကအဲ့သလိုမျဖစ္ဖူးဘူးေလ။ ေဆာရီးဗ်ာ” သူက ႏွစ္သိမ့္တဲ့သေဘာနဲ႔ က်ေနာ့္ပခံုးေပၚကိုလက္တစ္ဖက္တင္ဖ်စ္ညွစ္ပါတယ္။ သူ႕လက္တစ္ဖက္ရဲ႕ ပခံုးအေပၚထိေတြ႔ မႈက က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံေတြကို ဗရမ္းပတာျဖစ္ေစလြန္းသလို စိတ္လႈပ္ရွားမႈကိုပိုမိုၾကမ္းတမ္းေစတာ သူမ်ားသိရင္ ဒီလိုလုပ္မယ္မထင္ ပါဘူးဗ်ာ။ “အိုေကပါတယ္ဗ်ာ…ဒါ ခင္ဗ်ားအမွားမွမဟုတ္တာပဲ” လိုက္ပါစီးနင္းလာတဲ့ ရထားတြဲထိုင္ခံုေတြကေန အျပင္ေလာကကိုေျခစလွမ္းတဲ့ အခ်ိန္အထိ သူ႕မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကိုၾကည့္ရတာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြက မေလ်ာ့သလိုပါ။ ဟူး….ရာသီဥတုက တကယ့္ကိုလွပေအးခ်မ္း ေနလိုက္တာမ်ား ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးနဲ႔မတူ ကြဲျပားတဲ့အေျခအေနတစ္ခုပါပဲ။ မလွမ္းမကမ္းက ေတာင္တန္းၾကီးရဲ႕အနားသတ္ကို ေနမင္းၾကီး ေမးတင္ေနတာကို က်ေနာ္ျမင္ေတြ႕ရပါရဲ႕။ လင္းေမာင္က ဘူတာရဲ႕ ကားရပ္နားကြင္းရွိရာကို ဦးေဆာင္ျပီး ေခၚထုတ္သြားပါတယ္။ သူ႕ကား ကို က်ေနာ္ျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ႏႈတ္ဖ်ားက မထိန္းႏိုင္စြာ အာေမဋိတ္ျပဳမိပါေရာ။ Aston Martin DBS ကားတစ္စီးေလ။ အီတလီ ကားတစ္စင္း သက္သက္မဟုတ္တဲ့ အဂၤလန္အရိပ္အေငြ႕မကင္းေသာကားတစ္စင္းမဟုတ္လား….ဒါေပမဲ့သူနဲ႕လိုက္ဖက္ပါတယ္။ “ခင္ဗ်ားအသက္ အလြန္ဆံုးရွိလွ ႏွစ္ဆယ့္သံုး….ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။ ဒီလို ဒီလိုကားမ်ိဳးကို ဘယ္လိုမ်ား၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ပါလိမ့္” သူက က်ေနာ့္အေမးကိုၾကားတဲ့ေနာက္ ခပ္ေထ့ေထ့အျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ျပန္တယ္။ “တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ပါ။ ေဘာ္ဒါ့အျမင္ပဲေလ ကိုယ္က အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ကုန္သည္တစ္ေယာက္ပဲဟာ” Passenger တံခါးကေန ဖြင့္ျပီး ကားထဲ၀င္လိုက္တဲ့ခဏ က်ေနာ္ေတြးမိရတာက သည္ငနဲမွာ ျပည့္စံုျခင္းေတြပိုင္ဆိုင္ေနတာပဲလို႔။ ကားစက္ႏႈိးလို႕ အင္ဂ်င္စက္သံ သတိျပဳမိလိုက္တဲ့ခဏမွာ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လံုး တသိမ့္သိမ့္လႈပ္ရွားသြားရသလိုပါ။ ဒီကားဟာ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိလိုက္တာမ်ား လင္းေမာင္လိုပဲလို႔။ တျငိမ့္ျငိမ့္ကားေမာင္းလာေတာ့ ကားထဲမွာတိတ္ဆိပ္ေနတာေၾကာင့္ ကားေရဒီယိုခလုပ္ကို က်ေနာ္လွမ္းႏွိပ္လိုက္မိတယ္။ စကၠန္႔အနည္း ငယ္အတြင္းမွာပဲ လင္းေမာင္ကလည္း က်ေနာ္လုပ္သလို မတိုင္ပင္ဘဲလုပ္လိုက္တာ သူ႕လက္ေတြဟာ က်ေနာ့္လက္အေပၚကေန အုပ္ကိုင္သည့္သေဘာျဖစ္သြားေရာ။ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ေတြကေနျဖတ္သန္းရင္း က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လံုးကို ျဖန္႕က်က္ စီးဆင္းသြားသည့္အတိုင္း ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ အမွတ္မထင္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိျပန္ ေတာ့ တစ္ခုခုအေျပာင္းအလဲရွိတဲ့ ဟန္မေပၚဘဲ ရယ္ေမာရိပ္အနည္းငယ္ရွိတဲ့ အၾကည့္တစ္ခ်က္ကိုသာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္လက္ကို ဆတ္ကနဲရုပ္သိမ္းလိုက္ကာ ကားျပတင္းကတဆင့္အျပင္ကို အၾကည့္ေရြ႕လိုက္ရတယ္ေလ။ က်ေနာ့္ဟုိတယ္က သဂၤဟလို႕ေခၚတဲ့ တံတားေဟာင္းအနားမွာဗ်။ သဘာ၀ေရကန္ၾကီးရဲ႕ဧရိယာအစပ္မွာတည္ရွိေနတာဆိုေတာ့ ညဘက္ဆိုရင္ ကမ္းစပ္ကိုေရလႈိင္းခတ္သံေလးေတြနဲ႔ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္မွာ။ လင္းေမာင္က က်ေနာ့္ဟိုတယ္ကိုေတြ႕ လိုက္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ သူ႕ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲထင့္သြားသလို အမူအယာေပၚလာတယ္။ “ဒီမွာ ေဘာ္ဒါတည္းလို႕မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ” သူ႕အေျပာအရ က်ေနာ္ဟိုတယ္ထဲကို ရုတ္တရက္ေျပးဆင္းသြားမွာကိုတားဆီးခ်င္သလိုပါပဲ။ လင္းေမာင္က က်ေနာ့္ကို ကားေပၚကဆင္းခြင့္ျပဳရမည့္အစား သူ႕ကားကိုေကြ႕ကာ ကန္ပတ္လမ္းဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ရွိရာဘက္ကို ဦးတည္ျပီး ေမာင္းႏွင္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ႏွလံုးခုန္သံေတြဟာ သံုးဆတိုးခုန္လာပါေရာ။ “ခင္…ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္တာလဲဗ်” က်ေနာ္ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္စြာေမးလိုက္ပါတယ္။ “ေဘာ္ဒါ…..လင္းေမာင္ဆိုတဲ့ က်ဳပ္နဲ႕ေနဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုအစိမ္းသက္သက္ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ျမိဳ႕မွာ ေဘာ္ဒါ့လို ဆယ္ေက်ာ္သက္တစ္ေယာက္ တည္းေနဖို႔ဆိုတာ စြန္႔စားရာမေရာက္ဘူးလား။ အရက္သမားေတြ၊ ဘယ္ကလာမွန္းမသိတဲ့ ငေပြးေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ အဲ့ဒီဟိုတယ္မွာ ေန ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဘာ္ဒါ…..က်ဳပ္နဲ႕ခဏေတာ့ေနမယ္မဟုတ္လား။ အိုေက?” ေနာက္တစ္ၾကိမ္လာျပန္ျပီ…အေျဖေပးဖို႕မလိုတဲ့ အေျခ အေနတစ္ရပ္ကိုေဖာ္ညႊန္းေသာ ေမခြန္းတစ္ရပ္။ ဒီဆြဲေဆာင္မႈျပင္းလွတဲ့ ငနဲၾကီးရဲ႕လုပ္ရပ္အေပၚ တားျမစ္ျခင္းလည္းမျပဳႏိုင္ ခြင့္လႊတ္ လိုက္ျခင္းလည္းမမည္ မိန္းေမာေတြေ၀စြာ ဆိပ္ျငိမ္ေနမိပါရဲ႕။ “က်ဳပ္က သူခိုးတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ လူသတ္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္ေနာ္…ဟင္းဟင္း” သူႏွစ္လုိလက္ရ ရယ္ေမာရင္း က်ေနာ့္ဘက္ကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ပါတယ္။ “က်ဳပ္ကို ယံုစမ္းပါဗ်ာ….ေဘာ္ဒါ အဲ့ဟိုတယ္မွာမတည္းႏိုင္ပါဘူး” သူ႕အၾကည့္ေတြက်ေနာ့္ဘက္ တစ္ၾကိမ္ေရာက္လာျပန္တယ္။ အလႊတ္မဲ့ျပံဳးတတ္တဲ့ သူ႕အျပံဳးေတြေတာ့သြားျပီ…..ဒါေပမဲ့ သူ႕မ်က္၀န္းေတြကို အကဲခတ္ၾကည့္ရမႈအရေတာ့ ေႏြးေထြးပံုရွိပါတယ္။ “ကိုလင္းေမာင္…..ခင္ဗ်ား ညာဘက္လမ္းထက္ ဘယ္ဘက္ကိုခ်ိဳးေကြ႕ေမာင္းေနသလိုပဲ”  သူစိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေနဟန္ ဘာေတြေတြး ေနမွန္းမသိတာေၾကာင့္ ေမာင္းေနတဲ့လမ္းအေနအထားေပၚ က်ေနာ္သတိေပးလိုက္ပါတယ္။ “Hmmm?” သူ အသိစိတ္လြတ္စြာ တုန္႔ျပန္သံျပဳပါရဲ႕။ “လမ္းေလ…” “Oh….ဟုတ္သားပဲ” သူ စတီယာရင္ကို အျမန္ခ်ိန္ညွိကာ ေမာင္းေနတဲ့လမ္းအေပၚျပန္အာရံုစိုက္လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ေမးေၾကာမ်ားဟာ ခပ္ပါးပါးေလး တင္းသြား တာကို က်ေနာ္ သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုပံုဟန္က သူ႕ကိုနည္းနည္းပိုၾကည့္ေကာင္းေစတယ္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္ သူ႕ကို စြန္႔ခြာလိုစိတ္ျဖစ္ ေအာင္ မေျပာင္းလဲႏိုင္ပါေစနဲ႕လို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕စီးလာတဲ့ကားဟာ အဓိကလမ္းမၾကီးကေန ဖုန္အနည္းငယ္ထူတဲ့ လမ္းအခြဲဘက္ကို ေမာင္းႏွင္သြားျပီးေနာက္ သံပန္းတံခါးအျမင့္ၾကီးရွိတဲ့ ျခံက်ယ္တစ္ခုရဲ႕ ဂိတ္၀ဘက္ ဦးတည္ သြားလိုက္တယ္။ Aston ကားေလးလဲအနီးကပ္လာေရာ ဂိတ္တံခါးက အလိုအေလ်ာက္ပြင့္သြားပါတယ္။ လင္းေမာင္ ကားကိုျငင္သာစြာနဲ႕လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းေမာင္းႏွင္သြားလိုက္ျပီး ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚတက္သြားပါေရာ။ ေတာင္ကုန္းေလး ကိုတက္လာအျပီးမွာေတာ့ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ေက်းရြာတစ္ခုအသြင္ အိမ္ယာတစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ မသစ္ဆန္း ေပမဲ့ေတာ္ေတာ္ေတာ့ၾကီးမ်ားက်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ ေတာင္ေစာင္းတေလွ်ာက္ အံ့အားသင့္ဖြယ္တည္ေဆာက္ထားတာမ်ား က်ေနာ္ ပင့္သက္ ရႈိက္မိတဲ့အထိပါ။ ေသခ်ာတာေပါ့…ဒီအိမ္ယာက တကယ္ခ်စ္ဖို႔ႏွစ္သက္ဖို႕ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက ပိုျပီး အသက္ရွဴေမ႕ႏိုင္စြမ္းပါတယ္ေလ။ က်ေနာ္ မ်က္စိတဆံုး ျမင္ႏိုင္သမွ်ေလာက္ကေတာ့ ေတာင္ကုန္းအႏွံ႔ စပ်စ္ႏြယ္ပင္ေတြ ဖံုးလႊမ္းေန သည့္အတိုင္းပါပဲ။ လွပလြန္းတဲ့ သက္၀င္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို လက္ေတြ႕ျမင္ေနရတဲ့အတိုင္း ႏြယ္ပင္ေတြအႏွံ႔ အစိမ္းေရာင္၊ ခရမ္းေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္သန္းေနတာနဲ႔ အ၀ါေရာင္ေတြ အစံုအလင္ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ “ေတာ္ေတာ္လွတာပဲဗ်ာ” လင္းေမာင္က က်ေနာ့္အေျပာကို ေခါင္းျငိမ့္ျပျပီး သေဘာတူတယ္ေပါ့။ သူ အမိုးအကာ အဲ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ေျမျပန္႕တစ္ေနရာမွာ ကားကိုရပ္တန္႕လိုက္ရင္း ကားအျပင္ထြက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေနာက္လိုက္ကာ တံခါးမၾကီးဆီလွမ္းလိုက္တယ္ေပါ့။ သူ၀တ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီရဲ႕ ေနာက္ဖက္အိပ္ကပ္ကေန ေသာ့တြဲတစ္ခုထုတ္ယူ လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက အရူးထေတြးမိေသးတယ္ ဒီေသာ့တြဲေလးက သူ႕တင္သားဆိုင္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ထိကပ္ေနလိမ့္ မလဲလို႕ေလ။ သူ တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ကာ အတြင္းကို ၀င္ဖို႔ က်ေနာ့္ကို လက္ယပ္ေခၚပါတယ္။ အိမ္တံခါး၀လို႕ေခၚႏိုင္တဲ့ တံခါးမၾကီးကေန အတြင္းဘက္ကိုလွမ္း၀င္လိုက္တာနဲ႔ ေပါင္မုန္႔စက္ထဲကေန အျပင္ထြက္လိုက္ရသလိုပဲ တကိုယ္လံုး ေအးျမလန္းဆန္းသြားရပါတယ္။ သူ႕အိမ္က်ယ္ၾကီးထဲအေရာက္ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕လွတဲ့ ျပတင္းကေနရႈခင္းစံုကို ေငးေမာ မိလိုက္ရပါရဲ႕။ ၀င္၀င္ျခင္း ဧည့္ခန္းက်ယ္မွတစ္ဆင့္ တန္ဖိုးၾကီး မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ထမင္းစားစားပြဲတည္ရွိေနပံုကို အနည္းငယ္ မွန္းျမင္မိ ရပါတယ္။ ဧည့္ခန္းမွတစ္ဆင့္ လမ္းသြယ္အတိုင္းေလွ်ာက္လာျပီးေနာက္ ညာဘက္မွာ အိပ္ခန္းေတြေတြ႕ရျပီးေနာက္ လင္းေမာင္ေလွ်ာက္ သြားရာေနာက္ကို က်ေနာ္လိုက္သြားလိုက္တယ္ အိပ္စက္တည္းခိုဖို႔ေနရာလို႕ဆိုႏိုင္မယ့္အခန္းကိုေပါ့။ လင္းေမာင္ သူ႕အခန္းထဲ၀င္သြား ျပီးေနာက္ ၀တ္ထားတဲ့ အက်ီၾကယ္သီးေတြကို ဖြင့္ဟပါတယ္။ “စၾကၤံလမ္းအေကြ႕မွာ အခန္းလြတ္ေတြရွိေသးတယ္။ ေဘာ္ဒါၾကိဳက္တဲ့အခန္းယူျပီး နားေတာ့ေလ” က်ေနာ္ အ၀တ္မဲ့သူ႕ကိုယ္လံုးကို ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္ေသးတာပါ..ဒါေပမဲ့ သိသာထင္ရွားသြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မိပါတယ္။ က်ေနာ္စၾကၤံ လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ရင္းမွာပဲ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းကိုေတြ႕ရတယ္။ ဒီအခန္းက တကယ့္စပါယ္ရွယ္ဆိုေပမဲ့ အျခားအခန္းေတြ ကေရာ ဘယ္လိုရွိမလဲ က်ေနာ္စပ္စုခ်င္မိရဲ႕။  ေနာက္တစ္ခန္းကို၀င္ကာ ဟိုသည္ၾကည့္မိေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္တစ္ခုကိုေတြ႕တာ ေၾကာင့္ စူးစမ္းလိုက္တာမွာ အဖိုးတန္ကုန္ပစၥည္းေတြသိုေလွာင္ထားရာ ဂိုေထာင္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ လင္းေမာင္ရဲ႕ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀မႈအေျခအေနကို အနည္းငယ္ေလာက္ ရိပ္စားမိရတယ္ေပါ့ေနာ္။ တတိယေျမာက္အခန္းကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုတာထက္ကို ပိုသေဘာက်မိပါရဲ႕။ နံရံကပ္စကၠဴမ်ားမရွိ မေဟာ္ဂနီေရာင္ ေကာ္ေဇာ္ေတြ လိုက္ကာေတြအျပင္ ထိေတြ႕မိသမွ် ႏုညံ့အိစက္ေနတဲ့အေတြ႕ကိုေပးတဲ့အရာေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္း ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အခန္းသံုးခန္းစလံုးမွာ ဒီအခန္းဟာ အခမ္းနားဆံုးျဖစ္ျပီး အခန္းေထာင့္မွာလည္း ၾကီးမားလွတဲ့ စႏၵယားတစ္လံုး ရွိေနခဲ့ပါ တယ္။ ဖုန္တစ္စက္မွရွိမေနတဲ့ စႏၵယားအဖံုးကို ဖြင့္လွစ္ကာ ခပ္ျဖဴျဖဴခလုပ္ေလးေတြကို တို႔ထိရင္း Fur Elise ရဲ႕ ႏုတ္စ္အခ်ိဳ႕ကို တီးခတ္ လိုက္မိစဥ္ လင္းေမာင္၀င္ေရာက္လာသံကို ၾကားျဖတ္သတိျပဳမိရပါတယ္။ သူ အျဖဴေရာင္ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ရယ္ အျဖဴသက္သက္ boxer ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကို၀တ္ဆင္လ်က္သားပါ။ က်ေနာ္ တီးခတ္ေနတာကိုရပ္တန္႔လိုက္တာေပါ့။ သူ စပ္စပ္စုစု ဟိုသည္ လက္ ေဆာ့ျခင္းကို အျပစ္တင္ေတာ့မလားလို႔ ထိတ္လန္႔မႈကိုျပသရေရာက္မွာပါ။ “တီးေနတာကိုဘာလို႕ရပ္လိုက္တာလဲ? စႏၵရားတီးတာကိုသေဘာက်တယ္မဟုတ္လား” သူေျပာတဲ့စကားလံုးေတြကို အာရံုမစိုက္မိ ပါဘူး။ တံခါးေဘာင္းကိုမွီေနတဲ့ သူ႕ဟန္ပန္မွာ ၾကြက္သားနဲ႔ျပည့္ေနေသာ လက္ေမာင္းနဲ႔တကြ မသိမသာေဖာင္းေနေသာ ေပါင္ခြဆံုက ခပ္ဖုဖုအရာကို ၾကည့္ဖို႔က ပိုမိုဆြဲေဆာင္မႈရွိေနတာပါ။ အေမႊးေရးေရးမ်ားျဖင့္ျပည့္ေနေသာ ေတာင့္တင္းလွတဲ့ သူ႕ေပါင္တံေတြကို ေသခ်ာ ၾကည့္မိရသလို စြပ္က်ယ္ေအာက္က ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္မွာလည္း အေမႊးႏုေလးေတြရွိမယ္လို႔ ေတြးထင္မိရပါတယ္။ စႏၵယားခံုမွာ ထိုင္ေန ေသာ က်ေနာ္ရွိရာဆီကို သူ မေႏွးမျမန္ စတိုင္လ္က်က်ေလွ်ာက္လာတယ္။ “ မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ပါလားဗ်၊ ေဘာ္ဒါ ကိုယ္လံုးနဲ႕အရပ္အျမင့္ဘယ္လိုရွိလည္း ၾကည့္ရေအာင္” က်ေနာ္ မတ္မတ္ရပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈျပင္းထန္ေနတဲ့ အေနအထားကေန ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္ ယိမ္းယိုင္သြားမယ့္အျဖစ္မ်ိဳး သူ ဖန္တီးဖို႔ၾကိဳးစား ေနသလိုထင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္၀တ္ထားတဲ့ ရွပ္အက်ီက ၾကယ္သီးေတြကို စျဖဳတ္တယ္။ အေပၚဆံုး ၾကယ္သီး ေလးလံုးကိုျဖဳတ္လိုက္ ျပီးေနာက္ ၀တ္ထားတဲ့အက်ီကို ရင္ဟလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္အုပ္အႏွံ႔ တို႕ထိတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ရင္ခုန္သံေတြဟာ ဒရမ္တီးသည့္အလားခုန္ေပါက္လာပါေရာ။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕ ခပ္သြက္သြက္ လႈပ္ရွားမႈေတြရဲ႕ေနာက္ အၾကည့္ မလိုက္မိဘဲ ၾကမ္းျပင္ကိုသာ က်ေနာ္ စိုက္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ က်ေနာ့္လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ေနထိုင္မႈေတြဟာ သူတစ္ပါး တစ္မ်ိဳးထင္ ေလာက္ေအာင္ ကို႕ရို႕ကားယားႏိုင္ေနသလားလို႔ ကိုယ့္ဖာသာေတြးမိတယ္ေလ။ “ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ေလကြာ…” က်ေနာ္မၾကည့္ခဲ့၊ က်ေနာ္ေမာ့ၾကည့္ဖို႕မစြမ္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္မ်က္၀န္းေတြဟာ ၾကမ္းျပင္က အရာ၀တၳဳ ေတြေပၚမွာ တင္ေနတဲ့ ဖုန္မႈန္႔ေတြကိုေရတြက္ေနမိတာပါ။ သူ႕လက္ညိွဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ေမးစိေအာက္ကေန အေပၚေမာ့ေအာင္ မတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္၀န္းေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အၾကည့္စူးေနဆဲ။ “ကိုယ့္ကိုၾကည့္ပါ” သူက တကယ့္ကို ႏုႏုညံ့ညံ့ေတာင္းဆိုပါတယ္ ႏုညံ့ေခ်ာေမြ႔တယ္ဆိုေသာ က်ေနာ့္လည္တိုင္ အေရျပားေလးေတြကို သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ တို႕ထိရင္းေပါ့။ က်ေနာ့္အၾကည့္ကိုေျပာင္းလိုက္ျပန္ေတာ့ သူ႕မ်က္၀န္းေတြဟာ က်ေနာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ့္အာခံတြင္းဟာ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေျခာက္ေသြ႕သြားရကာ ေရဆာသလိုခံစားရတာက သူ႕မ်က္ႏွာ တျဖည္းျဖည္းတိုးကပ္လာခ်ိန္မွာေပါ့။ သူ႕လက္တစ္ ဖက္က က်ေနာ့္ခါးကိုရစ္သိုင္းလိုက္သလို အျခားလက္တစ္ဖက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ေၾကာျပင္ကို ဖက္တြယ္လိုက္ပါတယ္။ ခပ္ျဖည္းျဖည္း တကယ့္ေျဖးညွင္းစြာနဲ႕ သူ႕မ်က္ႏွာကို က်ေနာ့္မ်က္ႏွာအနား တိုးကပ္ငံု႔ကိုင္းလိုက္ရင္း အၾကည့္စူးစူးေတြဆက္တိုက္ပို႕လႊတ္ျပန္ပါရဲ႕။ ခပ္ေငြ႕ေငြ႕ပူေႏြးေနတဲ့ သူ႕အသက္ရွဴေငြ႕ေတြရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈကို က်ေနာ့္အေရးျပားကေန အာရံုခံစားရသလို ေခ်ာကလက္တို႕ သစ္ၾကမ္းပိုးေခါက္နံ႔တို႕လို ရနံ႔မ်ိဳးရတဲ့ သူ႕အေရျပားအနံ႔ကို ရွဴရႈိက္မိရပါတယ္။ မ်က္၀န္းျခင္း အတန္ၾကာဆံုမိျပီး ျငိမ္သက္ေနၾကတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ခပ္အမ္းအမ္းသူ႕ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြကို က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေပၚကို ညင္သာစြာတို႕ထိေစရဲ႕။ သူ က်ေနာ့္ကိုနမ္းရႈိက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ မ်က္လံုးေတြကို က်ေနာ္ေမွးမွိတ္ထားမိတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္အခိုက္အတန္႕ေလးမွာ မလႈပ္မယွက္ မျငင္းဆန္ဘဲ ေရခဲ ခဲေနသည့္အတိုင္း ျငိမ္ေနလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ေတြကိုေလ်ာ့ သက္ေသာင့္သက္သာခံစားမႈမ်ိဳး တုန္႔ျပန္မႈျပဳလိုက္ျပန္ေတာ့ သူ႕ပါးစပ္ကိုဟ ပူေႏြးေနတဲ့ လွ်ာကိုအစြမ္းကုန္ထုတ္ကာ က်ေနာ့္အာခံတြင္းအတြင္းပိုင္းထဲအထိ တိုး၀င္လာရင္း စမ္းသပ္ရွာေဖြေသာ အနမ္းေပးပါတယ္။ တပ္မက္မိန္႕မူးဖြယ္အနမ္းေတြကို မနားတမ္းေပးေနတဲ့ခဏ မဂၤလာေဆာင္၀ယ္ သတို႕သမီးက သတို႕သားကို ျပန္လည္ တုန္႔ျပန္သည့္ အတိုင္း ေထြးဖက္လိုက္ကာ အလိုက္သင့္ေနမိေရာ။ သူ႕ႏႈတ္ဖ်ားက ညည္းတြားသံသဲ့သဲ့ထြက္လာသလို  ၾကိဳတင္သတိ မေပးဘဲ အလိုလို လုပ္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ အနမ္းစစ္ပြဲကိုေရွ႕ဆက္ဖို႕ၾကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ သူ႕ခါးအစံုကိုခြထားမိတဲ့ က်ေနာ့္ေျခတံေတြကို သူကထိန္းညွိေနရာခ်ေပးလိုက္တာမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရင္ခြင္ထဲထားရစ္သိုင္း ထုပ္ပိုးတဲ့ဟန္ကိုျဖစ္သြားေရာ။ သူ၀တ္ထားတဲ့အတြင္းခံထဲကေန ထိုးေဖာက္မိမတတ္မာေတာင့္ေနတဲ့ အသားေခ်ာင္းရဲ႕အထိအေတြ႕က မထိတထိကလိ ခံစားမိရသလို က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းအစံု၊ လည္တိုင္နဲ႕ နားေပါက္အ၀ကအဖုသီးေလးေတြကို စတင္းနမ္းရႈိက္ျပန္ေတာ့ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းေတြ တျဖန္းျဖန္းထရျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို သူ႕ဆံႏြယ္မ်ားၾကား အသာအယာထိုးဖြမိခ်ိန္မွာ ေတာ့ မြတ္သိပ္တပ္မက္စြာ က်ေနာ့္ကိုနမ္းရႈိက္ရင္း သူ႕အိပ္ခန္းထဲကိုသယ္ေဆာင္ေခၚယူသြားတယ္ေလ။ အိပ္ရာေပၚကို က်ေနာ္ေက်ာခ် လဲေလွာင္းရခ်ိန္မွာေတာ့ ၀တ္ထားေသာ ရွပ္အက်ီကိုသူဆြဲခၽြတ္ရင္း က်ေနာ့လည္တိုင္၊ ရင္အုပ္အႏွံ႔နဲ႕တကြ ထိေတြ႕ႏိုင္တဲ့ေနရာအစံုအား နမ္းျခင္း၊ ငံုခဲျခင္း၊ စုပ္ျပဳျခင္းေတြကို သူျပင္းျပင္းထန္ထန္ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ေတာင့္တင္းသန္မာလွတဲ့ သူ႕ကိုယ္လံုးၾကီး က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ အုပ္မိုးငံု႔ကိုင္းေနျခင္း ထိေတြ႕ေနရျခင္းေၾကာင့္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို က်ေနာ္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထေအာင္ကို ႏွစ္သက္မိတယ္ ဆိုပါ ေတာ့။ သည္ အမ်ိဳးသားဟာ သူတစ္ပါးၾကိဳက္၏ မၾကိဳက္၏ႏႈတ္ကေနေမးျမန္းျခင္းမျပဳဘဲ လက္ေတြ႕ဆန္ဆန္ထိေတြ႔ျပဳစုျပီး စမ္းသပ္ တာကိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပံုပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ အခု ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သက္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားမႈထက္ပိုေသာ လြင့္ေမ်ာမိန္႔မူးသာယာေနျခင္းကို ခံစားေနရပါတယ္ ခင္ဗ်။ က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဦးေခါင္းအထက္ အိပ္ရာေပၚ၀ယ္ထားရွိေစျပီး သူ႕လက္ေမာင္းေတြနဲ႔ခ်ဳပ္ကိုင္ထားကာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ လွ်ာေတြ ကိုေတာ့ က်ေနာ့နားရြက္ နားသံသီး နားေပါက္၀ေတြဆီ တိုးကပ္ထားပါတယ္။ “ အရင္က ဒီလိုအေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးၾကံဳေတြ႕ဖူးလား ေဇယ်ာ?” သူ ေမးခြန္းထုတ္ေလရဲ႕။ သူ႕လွ်ာဖ်ား ပူေႏြးေႏြးက လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲ ဆိုသလို က်ေနာ့္နားရြက္အႏွံ႔ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္ ေရြ႕လ်ားလိုက္လုပ္ေနသလို သူ႕သြားေတြနဲ႔ နားသံသီးကို မနာေအာင္ အသာ ပြတ္သပ္ ခဲျပဳပါတယ္။ “ဟင့္အင္….မလုပ္ မလုပ္ဖူးဘူး” မျငိမ္မသက္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အသက္ရွဴသံကို ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ရပါတယ္။ သူ႕ကိုယ္လံုးၾကီးဟာ က်ေနာ့္ ကိုယ္ေပၚကို ငံု႔ကိုင္းဖိကပ္ထားပါတဲ့အေျခအေနပါ။ “ကိုယ္…ကိုယ္လည္း ဒီကိစၥကို အရင္ကမၾကံဳဖူးဘူး” က်ေနာ္ စိတ္လႈပ္ရွားတုန္ယင္ေနျခင္းကို ခဏရပ္တန္႕လိုက္ရင္း သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္မိတယ္။ က်ေနာ္ သူေျပာတာကို မယံုႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလို ဒီလို ဆြဲေဆာင္မႈျပင္းတဲ့ ငနဲမ်ိဳးက အခုထိ လူပ်ိဳစင္စစ္စစ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား? ဟန္မေဆာင္တဲ့ သူ႕မ်က္၀န္းထဲက အရိပ္အေယာင္မ်ားေၾကာင့္ သူေျပာတာေတြဟာ အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း အတည္ျပဳေနပါတယ္။ "Would you be my first?" သူ႕မ်က္ႏွာ၀ယ္ ပန္းေသြးေရာင္သန္းလာရင္း အေမးစကားဆိုတယ္။ က်ေနာ္….က်ေနာ္…. 

အပိုင္း ( ၂ ) သို႔ဆက္ရန္ ...